Winston, de torenwachter

Waar draait het om in het leven. Wat is de essentie van het bestaan. Winston zuchtte eens diep en bleef piekeren over deze ultieme vraag. Hij slenterde van straat tot straat, en ook al rammelde zijn buikje, hij bleef piekeren over de grote vraag des levens. Hij zocht hoogtes op, om overzicht te vinden. Om structuur te voelen. Om van bovenaf het leven te volgen.
Hij had veel oneerlijkheid ervaren, gemene mensen, stoute mensen. Soms werd hij weggejaagd, puur... omdat hij er gewoon was. Als zwerfkat. Hij begreep het niet.
Uiteindelijk werd hij gevangen door de mens. Een goedbedoelde mens, maar zo zeker was hij niet meer. Hij wist niet meer wat eerlijk was. Anders zou hij toch veel meer vertrouwen moeten hebben?
Hij reisde van opvang naar opvang en belandde uiteindelijk bij Villa Vagebond, het kattenasiel van Zwerfkat in Nood.
Daar vond hij zijn toren (klimpaal), zijn voorlopige woonplaats waar hij opnieuw kon nadenken over het leven en kon zien wanneer er gevaar dreigde.
Winston houdt van zijn soortgenoten, zijn vrienden. Hij wil niet dat zij ook maar enig gevaar lopen. Op zijn eenzame hoogte kon hij alarm slaan. Stel, er zouden naderende vijanden ( lees: mensen) in de buurt zijn, dan kon hij op tijd zijn vrienden waarschuwen!
Maar zijn vrienden riepen hem toe: "Het zijn geen vijanden Winston, het zijn goede mensen, zij willen het beste voor ons. Echt, geloof ons nou maar."
Hmmm, Winston krabde zich nog eens achter de oren. Is het leven dan leren vertrouwen? Angsten loslaten? Is dat mijn zoektocht? Op zoek naar het onontbeerlijke?
Weken verstreken en Winston maakte vele vrienden. Weliswaar soortgenootjes, maar hij voelde steun, hij voelde zich minder alleen.
Tot op heden neemt Winston zijn taak als torenwachter zeer serieus. Ondertussen weet hij wel dat hij aids-positief is, maar gek genoeg maakt hij zich daar niet druk om. Hij voelt zich goed, sterk!
Zijn vrienden blijven hem vertellen dat de mens niet het grote gevaar is, dat er velen echt heel lief zijn.
Maar hij moet nog overtuigd worden, hij kan het nog niet loslaten.
Hij zoekt daarom een huisje waar hij zijn taak zeer serieus kan nemen, maar er moet minstens 1 soortgenootje zijn.
Hij wil nog even nadenken over ons mensen, daar is hij nog niet uit.
Maar misschien is de zin des levens niet om persé een antwoord te vinden... maar om een antwoord te ervaren...
Wie wil Winston zijn antwoord zijn, zijn muze, zijn leven.