Baasje gezocht

Jerry

Hallo, ik ben Jerry, een zwart-witte kater, 6 jaar jong en ik mag wat over mezelf vertellen.
Oh nee, da’s waar ook, ik moet zeggen ‘Ik wil me even voorstellen’, want dat klinkt beter!
Maar dat is niks voor mij hoor, zo sjiek, ik ben heel gewoon Jerry.
Als ik in Amerika zou wonen, heette ik Just Jerry.

Trouwens over Amerika gesproken, daar is mijn naam wel bekend hoor, vooral van de rare duo’s.
Zo zijn er Tom en Jerry. Maar die begrijpen het helemaal niet, want wie noemt een muis nou Jerry. Dat is toch een echte kattennaam.
En natuurlijk Ben en Jerry, dat schijnt ijs te zijn met de smaak van kattenbrokjes en liquid snack, hmmm, lijkt me wel wat.
Maar goed, ik dwaal af. Voorstellen dus.

Ik had een zwerversbestaan. Lekker een beetje rondhangen met ‘the guys in the street’.
Maar het was niet allemaal rozegeur & maneschijn, koek & ei enz. enz. Nou ja, je begrijpt me wel.
Af en toe ging het er stevig aan toe. Toen ik weer eens een keer gewond uit een cat-fight was gekomen, was ik er klaar mee.

Ik had namelijk gehoord dat die lange dingen op 2 benen best vriendelijk konden zijn.
‘Jerry’, zie ik tegen mezelf, ‘kom op jongen en ga het gewoon eens proberen’.
En dus heb ik eerst een tijdje bij een makelaar voor het raam gekeken en toen een chic huis uitgezocht.  Wat denk je, ze wilden me direct opvangen. Eerst werd ik via een zwerfkattenproject ‘geholpen’ zoals ze dat noemden. Nu kan je helpen op allerlei manieren doen, maar ik mijn geval was het gewoon castreren. Als je dat helpen noemt ….. maar enfin, ik dwaal weer af.
Toen ik terug mocht, gingen die mensen met me naar de dierenarts.
En daar kwam de aap uit de mouw, of beter gezegd de kat in het nauw.
Ik bleek kattenaids positief te zijn. En nog erger, het chique huis wilde me toen ook niet meer adopteren.
Terug naar het zwerfkattenproject was ook een no-go, daar zouden ze me weer ‘helpen’, maar dan met euthanasie. Nou ja zeg, ik Jerry, een kat in de kracht van z’n leven!!
Geen haar in m’n zwart-witte vacht die eraan dacht hieraan mee te werken!

Gelukkig kwam toen Villa Vagebond in beeld, een no-kill asiel! Kijk, zo kan het dus ook!
Hier lopen tenminste lieve en leuke 2 beners. Ze vinden zelfs mijn ogen mooi!
Ik kom graag aaitjes en aandacht vragen en van hen krijg ik alles wat ik maar wil.
Als ik er even genoeg van heb is het ook goed. En dan zijn er nog alle gezellige katers en poezen hier, heerlijk.

Maar dat ‘voorstellen’ waar ik mijn verhaal mee begon heeft een reden: ik ben zoals ze dat hier noemen ‘vrij voor adoptie’ en op zoek naar een mooi huisje (dat moet echt niet chic zijn).
Ik hoef niet per se naar buiten, maar als dat wel kan moet er een afgesloten tuin of buitenren zijn.
Dus lieve mensen: Denk niet zwart, denk niet wit, denk niet zwart-wit, maar in de kleur van je hart. Hmm, dat zou eigenlijk best een mooie tekst voor een liedje kunnen zijn, maar nu dwaal ik weer af.

Denk jij aan mij, Jerry? En geef jij mij het mooie huis dat ik ooit al bijna dacht te hebben?

Meer foto's van Jerry: Jerry1   Jerry2   Jerry3