Baasje gezocht

Mijn lieve vriend Oskar,

Jongen, wat moet ik zeggen. Peter en ik hebben jou vanavond geadopteerd, voor altijd bij ons. Oskarito, aidspositief, jij zat bijna 1 1/2 jaar in de opvang, geen interesse. Je vond het helemaal niet leuk in Buddy Kat, je werd het slachtoffer van pesterijtjes. Jaaaa, ook katten kunnen wel eens gemeen doen tegen elkaar.Tot overmaat van ramp, ontwikkelde er zich een kwaadaardig tumor in je oor en je onderging een delicate operatie. De tumor werd verwijderd en je kreeg een andere gehooringang. Op hoop van zegen..zou het terugkomen of niet.

Ik besloot je bij me in huis te halen, ook al liepen er nog een aantal katten van onszelf. Zolang jij niet vocht, kon het geen kwaad. Maar de kennismaking met mijn katten verliep moeizaam. Er kwamen geen gevechten, maar de dreiging hing voortdurend in de lucht. Hoeveel ik ook van je hield, ik kon mijn eigen katten geen risico laten nemen i.v.m. de aids. 

Je zou verhuizen naar een ander gastgezin, zonder eigen katten. Het leek alsof je me hoorde, lieve Oskar.... Je werd kalmer en de groep werd stabieler. De spanning verminderde drastisch en je vond je eigen plekje in ons huisje.

Mijn liefde voor jou werd elke dag sterker. Ook al hadden we de grootste ruzie samen, wanneer ik weer eens aan je oor zat te prutsen en mijn armen werden gemolesteerd... je vergaf me al na 1 minuut. Want ja, de kanker was weer terug.

In onze afgezette tuin, lag je uren te genieten onder de struikjes, de zon op je snoet. Op je lieve gekke snoet met je hangend oor. Morgen zou je naar een ander gezin gaan en mijn hart brak. Wanhoop!!

Na een huisberaad kreeg ik de keuze. 

Tranen sprongen in mijn ogen en ik rende naar boven. Je lag lekker te slapen op bed en ik ging bij je liggen. Strelend, met de oogjes dicht. 

Totdat ik je vroeg: " wil je bij ons blijven?" gingen heel even zijn oogjes open en zei je: "Mew". Daarna oogjes dicht en je sliep verder....

 

Ik zal voor je zorgen Oskar, jij hoeft nergens meer naartoe. x